18 Something good and something bad

Something good and something bad

We zijn nu echt gewend en de school met de kinderen zijn ons thuis en daarom willen we eigenlijk niet meer weg. India is zo mooi en groot met zoveel cultuur en zoveel mensen. De school is een veilig klein stukje India die een afspiegeling is van de manier waarop ze in Zuid-India leven. Er zijn heel veel mensen een niemand heeft privacy nodig, iedereen mag altijd meepraten en meedenken. Ik heb veel korte gesprekjes en een gesprek wordt nooit afgemaakt want dan komt er weer iemand anders bij. Heel gezellig en ongeorganiseerd. 

Er is op de Kattaikkuttu Sangam een heel goed leersysteem. De kinderen krijgen in kleine groepjes les op een goed niveau. Of het nu Kuttu en muziek lessen zijn of de reguliere lessen. Als er iets niet klopt in het systeem wordt het meteen veranderd. Flexibel zijn is zeker een goede eigenschap om te leren op school, misschien hebben we die eigenschap in Nederland te weinig. Hier gaan wij ook in het nu leven en “we go with the flow”. In onze maatschappij is dat moeilijker en doen wij aan mindfulness, logisch als je zoveel vooruit moet plannen. 

Een andere mentaliteit en spiritualiteit wordt hier met de paplepel ingegoten. De kinderen van de school zijn heel erg behulpzaam en gedisciplineerd. Ze hebben het Hindu geloof, deze godsdienst heeft zoveel goden dat alles wat ze doen wel kan of goed te praten valt. Alle kinderen van de school zijn heel gelovig en doen elke dag een stip op hun gezicht en bidden. Ze beginnen en eindigen elke dag met hun gebed. In de grote zaal wordt er in de handen geklapt net zolang tot iedereen komt. De kinderen staan dan in lange rijen. Luit en Muze hebben wel eens gekeken maar dit is voor hun een stapje teveel. Lang stilstaan of in kleermakerszit zitten en vrede hebben met jezelf leren we niet in Nederland. De kinderen in India geven geen waarde aan materieel dingen en geven liever iets weg dan dat ze het krijgen. Ze hebben weinig nodig en hebben genoeg aan elkaar. Dat willen wij toch ook.

Toch roept het Indiase leven veel vragen op. Hoe kunnen ze zo ver zijn in Technologie en hun mooie auto’s laten rijden op die kapotte wegen. Hoe kunnen mensen op “moterbikes” hun baby losjes vasthouden terwijl het verkeer zo onveilig is. Ik vroeg dit aan Sundra Lakshmi, de directrice van de school. Ze zei: “Ze zien het niet!” Hoe kunnen de vrouwen er tot de puntjes verzorgd uitzien en tussen al die vuilnis leven. Dat zien wij in het straatbeeld. Muze zei “Waarom zijn de winkels van binnen zo mooi en van buiten zo lelijk?” Er zijn prachtige winkels bij waar je binnenkomt in een droomhal. Overal zien we de prachtigste stoffen met felle kleuren en gouddraad. Buiten op straat liggen vieze restjes stof. We liepen met blote voeten in de imposante Ekambareshwara Temple in Kanchipuram met Kate, Grace en Britta. Deze tempel wordt druk bezocht en heeft een 2500 jaar oude mango boom en schitterende snijwerken van goden in de stenen muren. Achteraf waren onze voeten net zo zwart als de vloer.

Kunnen wij net als de Indiers onze ogen alleen openen voor de mooie dingen? Ik denk dat wij dat niet kunnen omdat in de Nederlandse maatschappij de organisatie van veiligheid, prettig leefbaarheid en een goede economie op de eerste plaats staat. In dit deel van India, Tamil Nadu en in ieder geval Kanchipuram staat het Hindu geloof met zijn rijke cultuur op de eerste plaats en zal het nog even duren voordat het land zich beter organiseert. Dit proces is wel versneld door het internet. In de laatste 10 jaar zijn er al dingen veranderd. De meeste kinderen van de school willen een vervolg studie doen en meer geld verdienen voor materiële waarden zoals een tv en een leuker huis. De meisjes willen pas trouwen na hun 20ste. Dat geeft hoop!