19 Afscheid

Afscheid

Het navolgen van het Indiase motto: leven in het moment, is de laatste week echt nodig want “Parting is such sweet sorrow”. Net als de Indiase kinderen wilden wij ook wat geven als afscheid. We bedachten een afscheidsfeest in het weekend en Muze zei: “Daar moeten vlaggetjes bij”. Aan het eind van de lesdag op vrijdag hebben we alle 54 leerlingen bij elkaar geroepen. Ieder heeft zijn naam en een tekening op een vlaggetje gezet. Ik heb de vlaggetjes allemaal aan een draad geniet en in de grote hal opgehangen; een slinger van wel 30 meter lang. Opeens kreeg ik een “dejavu” inzicht: bij aankomst tekende ook alle leerlingen samen en zo is de cirkel weer rond. 

Op zaterdag zouden de grote leerlingen naar een “All-Night performance” gaan en daarom was op zondag het discofeest gepland. Zaterdagavond na het avondeten werd de voorstelling afgelast wegens regen. Dit was een meevaller voor ons want op zondag konden alle kinderen actief meewerken aan het feest. Ze waren allemaal erg enthousiast en de grote muziekboxen werden klaargezet. Muze en Luit verheugde zich op een Europese verjaarspartij met stoelendans en Westerse muziek. Maar dat liep anders. 

Het feest ging om 4 uur ’s middags van start en we deelden snoepjes uit en ik zei wat door de microfoon. Het begin was erg rommelig. We probeerden westerse muziek op te zetten maar de jongeren wilden alleen maar Tamil muziek. Continu werden er halve nummers opgezet. Toen kwam Tamalarasi helpen; zij bleek een echte dj te zijn en het feest was begonnen. Ik haalde een aantal grote jongens over om te komen dansen en later ging iedereen uit zijn dak. Het was geweldig, iedereen was nat van het zweet en iedereen danste met elkaar. Alleen de oudere pubermeisjes bleven mooi aan de kant staan. Luit en Muze kenden de muziek niet en zaten ernaast. Het laatste nummer “Gangnam style” werd om half 6 opgezet en Luit heeft dit nummer meegedanst. Veel leerlingen bedankten mij later met “thank you miss”.

De laatste week kiezen Muze en Luit welke lessen ze naartoe willen. Ze gaan naar hun laatste stapjes les waar alle pasjes nog 1x herhaald worden. Ik denk terug en herinner me dat Luit in het begin struikelde over zijn voeten als hij iets wilde nadoen en veranderde in een clown. Nu neemt hij de bewegingen serieus. Muze stond er eerst verlegen bij en nu danst ze solo in de Kuttu kring. Eerder in de Engelse les zeiden ze niets en nu vinden ze de les leuk en praten zinnetjes Engels met de andere kinderen. 

Erlend had nog nooit lesgegeven en nu straalt hij van het zelfvertrouwen want zijn leerlingen vinden de tekenles de leukste les. Zijn project met de overhemden is goed van start gegaan. Hij heeft veel stoffen gekocht, gewassen, gestreken en achterop de brommer naar een “tailor" gebracht. Hij neemt veel overhemden mee terug.

De laatste dagen komen allerlei leerlingen zeggen “I miss you already, miss”; ik voel de pijn in mijn hart. Ik heb nog van alles af te maken en heb een prioriteiten lijst opgesteld. Ik heb ongelooflijk veel gedaan, mijn kinderen gestimuleerd in het volgen van lessen, ze les gegeven, de kinderen van de school lesgegeven en veel kostuums en uniforms gemaakt en vooral contact gemaakt. Ik stapte deze wereld binnen en was heel nodig. Nu moet ik er weer uitstappen, hoe doe ik dat?